Losy tej miejscowości zawierają w sobie różnorodność religijną i narodowościową. W 1832 r. na miejscu wiekowego lasu została założona kolonia Petersgratz. Pruskie Ministerstwo Skarbu zezwoliło 60 kolonistom z Friedrichsgratz – w sumie 258 dorosłych i 58 dzieci – na osiedlenie się przy terenach leśnych dawnego klasztoru w Jemielnicy. Każda z rodzin osadniczych otrzymała 5 ha gruntu leśnego z prawem własności i dziedziczenia za podatek gruntowy. Duże zasługi w czasie zakładania wioski miał ich pastor Piotr Schikora. Od jego imienia „Peter” i słowa gratz/hradec/ powstała nazwa kolonii Petersgratz. W 1836 r. kolonia liczyła 42 domy i 17 prowizorycznych chałup. Powszechna wśród osadników nędza skłoniła niektórych z nich do sprzedania swych działek mieszkańcom Jemielnicy i Gąsiorowic. W 1841 r. po długich staraniach wybudowano szkołę. Budynek szkoły był drewniany a dach pokryto słomą. W 1861 r. w koloni mieszkało 77 rodzin osadniczych. Były tu 85 domy mieszkalne i 65 budynków gospodarczych. W 1882 r. oddano do użytku nowy murowany budynek szkoły. Budowę prowadził murarz i cieśla Fuhrmann ze Strzelec. W 1891 r. Piotrówka liczyła 840 ewangelików, 302 katolików i 4 Żydów. Przez zgoła 60 lat kolonia była filią parafii husyckiej w Friedrichsgratz. Tamtejszy pastor 8 razy w roku sprawował w szkole nabożeństwa w języku czeskim. W 1892 r. wybudowano tu kościół. Pierwszym pastorem został wikariusz Steckel a po nim Max Műller. W II połowie XIX w. Piotrówka podlegała Urzędowi Skarbu Państwa, który wyznaczał zarządców a zarazem poborców podatkowych.
W 1893 r. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych z Berlina przyznało Piotrówce prawo samodzielnej jednostki administracyjnej – gminy wiejskiej. Tylko przez krótki czas Piotrówka była samodzielna. Z początkiem XX w. została przyłączona do Wierchlesia. W 1900 r. podjęto się budowy drugiego budynku szkolnego w sąsiedztwie kościoła po przeciwnej stronie drogi. Oddanie go do użytku miało miejsce rok później a kolejne rozbudowy odbyły się w 1913 i 1935 r. Podstawowym zajęciem ludności było rolnictwo. Słabe gleby i rozdrobnienie gospodarstw powodowały, że poszukiwano dodatkowych źródeł zarobkowania. Jeszcze przed 1900 r. około 60 dziewcząt wykonywało prace chałupnicze związane z produkcją pończoch dla wrocławskiej firmy Neustadt i Neumann. Po kilku latach działalności firma zbankrutowała a dziewczęta straciły pracę. Po 1901 r. kobiety wyjeżdżały stąd na roboty do wielkich obszarników w Saksonii. Mężczyźni szukali pracy w hucie w Zawadzkiem i w leśnictwie. W 1896 r. mieszkało tu 991 osób a w 1905 r. 1222.
W latach 1900 – 1918 wieś przeżywała rozkwit życia gospodarczego i kulturalnego. W 1898 r. założono tu placówkę Banku Rolnego. W 1908 r. obok kościoła otwarto okazały budynek Domu Parafialnego gdzie umieszczono przedszkole i bibliotekę. Przedszkole funkcjonowało już od 1904 roku ale w budynkach prywatnych. Od 1903 r. w Piotrówce funkcjonował też związek kombatantów wojennych. Dużym autorytetem wśród mieszkańców cieszył się pastor Max Műller, który oprócz pracy duszpasterskiej prowadził też szeroką działalność społeczną. Zabiegał on o otwarcie przedszkola, biblioteki, udzielał pomocy biednym, starał się o powiększenie kościoła, założył chór i teatr amatorski.
W czasie I wojny światowej śmierć poniosło 60 mężczyzn. W 1921 roku w czasie plebiscytu na Górnym Śląsku, 639 mieszkańców wsi głosowało za Niemcami a 169 za Polską. W 1922 r. z inicjatywy nauczyciela Karliczka, założono we wsi towarzystwo gier i sportu. Od 1929 r. funkcjonowała tu straż pożarna a w 1931 r. odsłonięto pomnik poświęcony ofiarom wojny. W czasie wykopalisk archeologicznych odkryto kamienne noże, siekiery i młotki. Powierzchnia wsi w 1925 r. wynosiła 450 ha a w 1936 r. 500 ha. Przeciętne gospodarstwo posiadało 1,5 ha gruntu. Uprawiano żyto, ziemniaki i owies. Z uwagi na liczne łąki rozwinięta była też hodowla bydła i trzody chlewnej. W 1939 r. wieś liczyła 1525 mieszkańców z czego 1225 to ewangelicy a reszta katolicy. Mieszkańcy Piotrówki trudnili się rzemiosłem: stolarze, szewc, krawiec, murarz, rzeźnik oraz handlem: 10 sklepów spożywczych, 3 piekarnie, 4 masarnie i 2 gospody. Do szkoły w Piotrówce chodziły dzieci husyckie, natomiast katolickie uczęszczały do szkoły w Wierchlesiu. W 1945 roku władze polskie wypędziły dotychczasowych mieszkańców Piotrówki do Niemiec a na ich miejsce przybyli osadnicy z Biłki Królewskiej i Radotycz. Nazwę wsi zmieniono na Piotrogród a następnie Piotrówka.Godne uwagi we wsi są: kościół, szkoła i cmentarz.
